Chinese moerascipres, Watercipres

De Populus nigra 'Italica' heeft een smalzuilvormige kroon met groen blad wat in de herfstgeelgroen kleurt. De boom is zeewindbestendig en is geschikt voor klei-, zand- en kalkrijke grond. (Kan ook op natte grond.) Opmerkelijke kenmerkenPopulus nigra, gewoonlijk zwarte populier genoemd, is een grote bladverliezende boom met een brede ronde kroon die typisch rijpt tot 60 tot 100 centimer hoog. Het is voornamelijk inheems in drassige laaglandgebieden, rivierdalen, vijverranden, bosranden, velden en bermen in Europa, Noordwest-Afrika en West-Azië. Donkergrijze schors op volwassen bomen is geknoopt, diep gespleten, knoestig en begraven. Afwisselende, eenvoudige, breed driehoekige tot ruitvormige, diepgroene bladeren (tot 8 cm lang) worden geel in de herfst. Zwarte populieren zijn tweehuizig (mannelijke en vrouwelijke bloemen op aparte bomen). Katjes verschijnen in de late winter tot het vroege voorjaar (maart-april) voordat de bladeren zich ontwikkelen. Hangende mannelijke katjes (tot 1-2 "lang) hebben apetale bloemen met dieprode helmknoppen. Meer rechtopstaande vrouwelijke katjes hebben apetale bloemen met twee groene stempels. Bestoven katjes op vrouwelijke bomen dragen tegen het einde van de zomer overvloedige zadenmassa's, waarbij elk zaadje is omhuld met witte donzige haren (soms gewoonlijk zaadwol of zaaddons genoemd) die de door de wind waaiende verspreiding van de zaden vergemakkelijken. Voor sommigen zijn de donzige zaden een voorbeeld van de schoonheid van de natuur, maar voor anderen zijn ze niets meer dan landschapsafval.   Sommige kwekerijen verkopen alleen mannelijke bomen omdat veel huiseigenaren de donzige zaden een ietwat slordige overlast vinden. Aan de andere kant is een nadeel van mannelijke bomen dat ze overvloedige hoeveelheden stuifmeel produceren, wat nadelige gevolgen kan hebben voor sommige mensen met een allergie. Beide geslachten maken zich schuldig aan het laten vallen van veel bladeren en twijgen die regelmatig moeten worden schoongemaakt. Wortels kunnen uitlopers vormen en kunnen soms invasief zijn. Ondiepe wortels kunnen trottoirs (trottoirs en straten) optillen, het maaien van gras bemoeilijken, septic tanks en afvoersystemen beschadigen en waardevolle tuinen verstoren ‘Italica’, algemeen bekend als Lombardische populier of Italiaanse populier, wordt verondersteld te zijn ontstaan in Italië (regio Lombardije aan de oevers van de rivier de Po) aan het einde van de 17e eeuw als een snelle mutatie van een mannelijke zwarte populier (P. nigra). Het is een smalle, zuilvormige boom met een buitengewoon rechtopstaande vertakking (bijna parallel aan de stam), een taps toelopende kroon en een ondiep uitspreidend wortelstelsel. Het is een boom met een korte levensduur (soms tot slechts 20 jaar) die doorgaans 40-50 ’(minder vaak tot 100’) hoog wordt met een spreiding tot slechts 15 ’breed. Hij werd voor het eerst geïntroduceerd in Noord-Amerika in 1784. Kale, deltaspierachtige, fijn gezaagde bladeren (2-4 "lang) zijn heldergroen gedurende het groeiseizoen en worden geel in de herfst. Grijsgroene bast rijpt na verloop van tijd tot zwart met groeven.

Omschrijving De witte moerbei (Morus alba 'Macrophylla') is een bladverliezende boom met opgaande groeiwijze die, bij de juiste omstandigheden, tot wel 15 meter hoog kan worden. Kenmerkend voor de witte moerbei zijn de waaiervormige kroon en de afstaande takken. De bladeren worden in de herfst geel van kleur. Na de bloei verschijnen eetbare, rode vruchten. Door de enorme hoogte en breedte die kenmerkend zijn voor de witte moerbei is deze boom uitermate geschikt om uit te leiden als dak. De stam krijgt reeds op jonge leeftijd een grillig uitziende structuur waardoor u bovendien al na een tiental jaar een karakteristiek uitziende boom in de tuin hebt staan. Kenmerken van de witte moerbei Het blad van de Morus alba 'Macrophylla' is opvallend groot en handvormig met een donkergroene kleur. In tegenstelling tot andere moerbeisoorten is het blad groter en veel regelmatiger van vorm. De witte moerbei beschikt over een open kroon en grijsgroen behaarde twijgen. De bloemen van deze boom zijn geelgroen van kleur en bloeien in de maanden mei en juni. In de winter zal de witte moerbei zijn bladeren verliezen, nadat deze door de herfst geel verkleurd zijn. De boom kent een brede eivormige of kegelvormige groei en grijze schors. De kleine, rode vruchten zijn lichtzoet van smaak. Laatbloeier De Witte moerbei kent de beste groeiresultaten op een zanderige, kalkrijke bodem. Hij wordt best geplant in het najaar op een plaats met veel zonlicht en vervolgens regelmatig voorzien van bemesting. Waar de jonge aangeplante boom nog vorstgevoelig is, verdraagt de oudere boom temperaturen tot maar liefst -20 graden Celsius. De bloei van deze boom wordt verwacht rond eind mei, wat erg laat is. Dat biedt heel wat voordelen. De bloemen hebben hierdoor niet te kampen met nachtvorst waardoor er vrij eenvoudig een goede vruchtzetting ontstaat. Bloemen van de witte moerbei zijn zowel mannelijk als vrouwelijk. De Witte moerbei is dus een zelfbevruchter. De vrouwelijke bloemen worden, na bevruchting, kleine vruchten die te vergelijken vallen met bramen. Snoeien is bloeien In de eerste fase groeit de witte moerbei erg snel. Deze groei neemt af op latere leeftijd. Door middel van snoeien wordt zoveel mogelijk eenjarig lot verkregen. Doet u dit niet, dan is de vruchtzetting aanzienlijk lager. Het snoeien van een moerbei doet u wanneer de boom in rust verkeerd, begin tot midden winter. Gaat u toch later snoeien, ontstaat er vaak bloeden.