Canadapopulier

De Populus nigra 'Italica' heeft een smalzuilvormige kroon met groen blad wat in de herfstgeelgroen kleurt. De boom is zeewindbestendig en is geschikt voor klei-, zand- en kalkrijke grond. (Kan ook op natte grond.) Opmerkelijke kenmerkenPopulus nigra, gewoonlijk zwarte populier genoemd, is een grote bladverliezende boom met een brede ronde kroon die typisch rijpt tot 60 tot 100 centimer hoog. Het is voornamelijk inheems in drassige laaglandgebieden, rivierdalen, vijverranden, bosranden, velden en bermen in Europa, Noordwest-Afrika en West-Azië. Donkergrijze schors op volwassen bomen is geknoopt, diep gespleten, knoestig en begraven. Afwisselende, eenvoudige, breed driehoekige tot ruitvormige, diepgroene bladeren (tot 8 cm lang) worden geel in de herfst. Zwarte populieren zijn tweehuizig (mannelijke en vrouwelijke bloemen op aparte bomen). Katjes verschijnen in de late winter tot het vroege voorjaar (maart-april) voordat de bladeren zich ontwikkelen. Hangende mannelijke katjes (tot 1-2 "lang) hebben apetale bloemen met dieprode helmknoppen. Meer rechtopstaande vrouwelijke katjes hebben apetale bloemen met twee groene stempels. Bestoven katjes op vrouwelijke bomen dragen tegen het einde van de zomer overvloedige zadenmassa's, waarbij elk zaadje is omhuld met witte donzige haren (soms gewoonlijk zaadwol of zaaddons genoemd) die de door de wind waaiende verspreiding van de zaden vergemakkelijken. Voor sommigen zijn de donzige zaden een voorbeeld van de schoonheid van de natuur, maar voor anderen zijn ze niets meer dan landschapsafval.   Sommige kwekerijen verkopen alleen mannelijke bomen omdat veel huiseigenaren de donzige zaden een ietwat slordige overlast vinden. Aan de andere kant is een nadeel van mannelijke bomen dat ze overvloedige hoeveelheden stuifmeel produceren, wat nadelige gevolgen kan hebben voor sommige mensen met een allergie. Beide geslachten maken zich schuldig aan het laten vallen van veel bladeren en twijgen die regelmatig moeten worden schoongemaakt. Wortels kunnen uitlopers vormen en kunnen soms invasief zijn. Ondiepe wortels kunnen trottoirs (trottoirs en straten) optillen, het maaien van gras bemoeilijken, septic tanks en afvoersystemen beschadigen en waardevolle tuinen verstoren ‘Italica’, algemeen bekend als Lombardische populier of Italiaanse populier, wordt verondersteld te zijn ontstaan in Italië (regio Lombardije aan de oevers van de rivier de Po) aan het einde van de 17e eeuw als een snelle mutatie van een mannelijke zwarte populier (P. nigra). Het is een smalle, zuilvormige boom met een buitengewoon rechtopstaande vertakking (bijna parallel aan de stam), een taps toelopende kroon en een ondiep uitspreidend wortelstelsel. Het is een boom met een korte levensduur (soms tot slechts 20 jaar) die doorgaans 40-50 ’(minder vaak tot 100’) hoog wordt met een spreiding tot slechts 15 ’breed. Hij werd voor het eerst geïntroduceerd in Noord-Amerika in 1784. Kale, deltaspierachtige, fijn gezaagde bladeren (2-4 "lang) zijn heldergroen gedurende het groeiseizoen en worden geel in de herfst. Grijsgroene bast rijpt na verloop van tijd tot zwart met groeven.

De veelzijdige witte abeel of populus alba 'Raket' De witte abeel of populus alba 'Raket' is een loofboom die voorkomt in onze streken, Midden- en Zuid-Europa, Noord-Azië en de Kaukasus. Hij wordt tot 20 meter hoog en opvallend aan deze boom is dat zijn groeisnelheid in de eerste jaren hoog is, maar daarna afneemt in zijn verdere leven. Aan de naam van deze loofboom werd ‘Raket’ toegevoegd omwille van zijn model in zijn jeugd: een smalle zuilvormige vorm die hard groeit, en steile, verticale takken heeft. De witte abeel heeft een gemiddelde levensduur van ongeveer 120 tot 150 jaar. Na zijn jeugd krijgt de witte abeel of populus alba zijn typische brede, ronde, halfopen kroon. U herkent hem aan de vaak kromme stam. Zijn twijgen kleuren grijsbruin en zijn donzig behaard. Hoe de witte abeel aan zijn naam komt? Dat is duidelijk. De handlobbige bladeren zijn aan de bovenzijde donkergroen, maar hebben een opvallende witviltige kleur aan de onderzijde. De bladeren beginnen te groeien in de maand maart. Bijzonder is de ruwe schors van deze loofboom, die grijs is met zwarte ruitvormige putjes. U kunt de schors ook herkennen omdat hij op spijkerschrift lijkt. Wanneer de loofboom ouder wordt, is zijn schors zwartgrijs gegroefd. De bloei van de witte abeel De populus alba bloeit in april. De boom bloeit in grijs behaarde, hangende katjes en trekt daarbij vlinders. De witte abeel is tweehuizig, dat wil zeggen dat er afzonderlijke mannelijke en vrouwelijke bomen zijn. Deze bladverliezende loofboom draagt geen vruchten. In de herfst tooit hij zich met mooie gele bladeren. De meest geschikte plek voor de witte abeel of populus alba Deze abeel stelt weinig eisen aan zijn standplaats. Hij groeit zowel in kleigrond als in zand, en kan droge en meer vochtige bodems aan. Op zeer arme of zeer zware grondsoorten krijgt hij het wel moeilijk. De populus alba vormt afhankelijk van de bodem zowel oppervlakkige als diepgaande wortels, maar verkiest wel iets verder van verdichting te staan.Deze loofboom is geschikt voor algemeen gebruik. De witte abeel kunt u aanplanten in stedelijk gebied als apart staande straatboom in lanen, brede straten (hij is bestand tegen strooizout) en in plantsoenen. Deze soort past ook in een meer landschappelijke beplanting, hij is weinig gevoelig voor wind. En u kunt hem ook aanplanten in kustgebieden. Ook in grote private tuinen, komt de witte abeel tot zijn recht. Deze boom met hout dat een geelbruine tot roodachtige kern heeft, is ook geschikt voor houtproductie. Hou er wel rekening mee dat het hout een lage duurzaamheid heeft en bijgevolg snel rot.